Boom = Hout

Politiek

Voor politiek moet je niet bij mij wezen. Democratie is welbeschouwd een waardeloos systeem, maar wel het minst waardeloze van alle regeringsvormen die ik ken en omdat ik tenminste recht van spreken wil hebben, breng ik trouw iedere vier jaar mijn stem uit.

Voor die foto van Meneer Houtman op de oprit van Kyl 12 in Joure wilde ik de werkkamer – het thema van die foto – markeren met iets voor het raam. Dus dacht ik aan een verkiezingsposter. Nu ben ik niet zo voor openlijke stellingname, laat staan voor preken. Het enige dat ik ooit voor het raam heb gehad was ‘De Tegenpartij’ van Koot en Bie en een ‘War is over’ poster van John & Yoko. De ene een uit de hand gelopen grap en de andere een sympathieke illusie.
Dus stond ik er die optionele verkiezingsposter toch een beetje blanco bij, alsof je bij 10 graden onder 0 op de fiets stapt en zelfs je naam even niet meer kunt uitspreken.

Mijn stemgedrag

Hoewel niemand er iets mee te maken heeft, wil ik best iets over mijn stemgedrag vertellen. Mijn ouders stemden KVP, dus dat werd hem sowieso niet, want ik vond dat alles anders moest, anders hoorde je er niet bij. Dat werd dus de PPR, want die was links maar niet socialistisch. Bij maatschappijleer was ons namelijk verteld, dat socialisten het gemeenschappelijk belang boven het individuele belang stellen. En dat gemeenschappelijk belang leek verdacht veel op een glad verkooppraatje. Die voorman Bas de Gaay-Fortman was bovendien een afgesplitste katholiek, net als ik. Kapelaan Verbeek – een indrukwekkende man, bij wie ik begon als misdienaar – werd later zelfs voorzitter van die club.

Ook Ria Beckers hoorde ik graag oreren. Tijdens de algemene beschouwingen greep ze zelfs Lubbers, zonder een onvertogen woord, bij zijn ballen! Wat een vrouw! Als ze nog bestaat, mag ze van mij president worden. Maar goed, die PPR ging samen met de communisten en de anarchisten op  in GroenLinks. En die Rosenmoller vond ik een raddraaier, dus stapte ik over naar Terlouw. Want D66 was links en liberaal. Dus solidair met minder bedeelden én mijn individuele belangen. Later kwam van Mierlo weer terug, ook al zo redelijk, aardig en welbespraakt. Al moest ik niets hebben van hun hoofddoelstelling, dat wetgevend referendum, dus was ik toch eigenlijk een soort feminist, die op de SGP stemde.

Inmiddels hoorde ik, ondanks mijn dwarse praatjes, bij de mensen die voor hun eigenbelang op de VVD zouden moeten stemmen. Maar, zonder redelijk argument, stond mij dat wel heel erg tegen. Toen bedacht ik, dat ik met een klimmen der jaren ook een slinkende toekomst had, dus besloot ik in het vervolg maar voor de toekomst van de kinderen te stemmen. Al werd het daar niet direct eenvoudiger van. Ik vul bijvoorbeeld elke keer die stemwijzer in en dan staat de SGP bijvoorbeeld boven, Wilders in het midden en D66 strak onderaan. Wat moet ik daar nu weer mee? En verkiezingsdebatten, dat is toch ook een raar soort jurysport. Ik kan daar niet meer naar kijken. Dus ben ik een zwevende kiezer bij uitstek en volg ik mijn gevoel. Vorige keer werd het bijvoorbeeld Kaag, omdat ik een vrouwelijke premier wilde, maar toen ze na de verkiezingen op die tafel danste, had ik meteen alweer spijt …

De thema’s

De laatste tijd vond ik, dat Timmermans de meest capabele premierskandidaat is, met kop en schouders. Jammer dat hij geen vrouw is. Als ik iets geregeld wil hebben, dan zou ik van al die Hagenezen Timmermans inhuren. Bovendien is hij een groot fan van Springsteen, een muzikant met het hart op de juiste plek. Links (voor de kijker rechts, want Bruce is wel een Amerikaan).

Mijn thema voor de toekomst is circulariteit: beperking van het gebruik van nieuwe grondstoffen, beperking van fossiele brandstoffen en gebruik van hernieuwbare grondstoffen, lees: HOUT. De boom die je kapt om hout van te zagen, kun je opnieuw planten, en die staat vervolgens dag en nacht CO2 te slurpen, tot het moment dat hij ook weer wordt gekapt. En dat houdt nooit op. Simpeler kan ik het niet uitleggen.
Bij de eik van mijn achterbuurman, waar wij al jaren met genoegen op uit kijken, maakte ik deze foto van Meneer Houtman, compleet met een houten bril en poserend als James Bond, de legendarische minnaar met een licence to kill. Want we moeten de bomen koesteren, om ze te zijnertijd te kunnen verzagen.

Maar toen ik twee weken voor de verkiezingen mijn poster aan de politieke schutting plakte, hing daar nog geen poster van de groep Timmermans. Ondertussen wel, met een leuze – je gelooft het niet  - voor beter openbaar vervoer. Ik moest even nadenken: we hebben dus te maken met vluchtelingenstromen, een stijgende zeespiegel, dood grasland, armoede en Jan Sikkes is failliet … ik noem maar een paar wereldproblemen. Ik heb wandelschoenen, een fiets en een auto. Moet ik op 22 november nu echt voor een buurtbus stemmen?
Dat wordt dus toch nog een avondje lezen, denk ik. Er is door die verkiezingen toch niks op tv.

Informatie

Datum: 28 september 2023
Codering: Pos 53 
Locatie: Het landje van Visser
Attributen: Accuboormachine zonder accu; houten bril; armbandje van Bente; mijn gouden stropdas
Onderschrift: ‘Meneer Houtman strijdt voor een circulaire samenleving, desnoods met … redelijke argumenten.’