De binnenkant van Meneer Houtman

Logboek

Toen ik Meneer Houtman had bedacht en hem na mijn pensioen ging maken, had ik geen idee waar ik mee bezig was. Ik bedoel, ik zag wel een paar mogelijkheden, maar ik had nog geen beeld van een einddoel, waar het toe moest leiden. Eigenlijk rotzooide ik maar wat aan.

Tijdens mijn werk in de bouw was dat wel anders. Er was altijd een duidelijke opgave en het gebouw, dat eerst ontworpen en daarna gebouwd moest worden, moest daaraan beantwoorden. Als alles goed ging. Waar ik me vooral mee bezighield was de weg van A naar Z, vaak een spannend avontuur met gevaren, bedreigingen, strijd en bizarre wendingen, gedrenkt in menselijk tekort. Waanzinnig interessant. Al die complicaties verdampen uiteindelijk in het eindresultaat. Toch heb ik stiekem vaak gedacht: had ik het maar opgeschreven. Het was een spannend boek geworden. Achteraf wil dat niet, dan is het toch anders. Achteraf weet je al hoe het afloopt.

Daarom en alleen daarom besloot ik gelijktijdig met het maken van Meneer Houtman en de latere fotoprojecten een logboek bij te houden met de voor de hand liggende naam De binnenkant van Meneer Houtman. Leuk voor later, dacht ik.

Man Ray

De bijgevoegde foto is bedoeld voor de omslag van dat logboek. Want, ook al maak ik het alleen voor mijzelf, het moet er natuurlijk wel netjes uitzien. In Genua bezochten wij toevallig een expositie van fotograaf en beeldend kunstenaar Man Ray en tijdens de rondgang dacht ik: Meneer Houtman kan zijn hoofd in de handen nemen en bij zichzelf naar binnen kijken. Misschien levert dat een sterk grafisch beeld op. Die expositie ben ik totaal vergeten – ja hallo, mijn hersenen hadden ook vakantie! – maar toen we weer thuis waren, herinnerde ik dat idee me weer. Die foto moest in de achtertuin, maar omdat het na een hittegolf opeens ging regenen, besloot ik deze foto binnen te maken, met één daglichtlamp half op zijn gezicht gericht.

Toen ik het resultaat op mijn PC bekeek, viel me op dat hij dwars door zichzelf heen vooral mij zit aan te kijken. En het gekke is, feitelijk doet dat logboek hetzelfde.

Zelfcoaching

Want als ik iets schrijf, moet dat ook goed geschreven worden, ook al is het alleen voor mijn eigen boekenkast. En dat betekent schrappen, herschrijven, grove correctie en taalcorrectie. Zo keek ik voortdurend terug naar mijn grillige werkwijze, mijn denkfouten en mijn twijfels van pakweg een half jaar eerder. Ik keek naar de binnenkant van mezelf. En dat leverde inzichten op, die mij en mijn werk weer verder brachten. Wat ik ook weer verslag van deed.

Toen ik dat aan mijn vriend de psycholoog vertelde, zei hij:
‘Dat is nou coaching! Een coach laat je ook opschrijven wat je doet en wat je denkt, zodat je achteraf naar jezelf terug kunt kijken en jezelf beter leert kennen.’
Dus daar ben ik mee bezig, dacht ik. Met dat gesleutel ben ik dus eigenlijk mezelf opnieuw aan het uitvinden. Wist ik veel.

Informatie

Datum: 27 juli 2023
Codering: Pos 34 versie 1.1 
Locatie: Kinderkamer
Attributen: Bril van mijn schoonmoeder