Verjaardagsfeest

Toelichting

U kon het niet weten, maar gisteren was Meneer Houtman jarig. Eén jaar geleden zette ik hem voor het eerst in elkaar op een bankje in de zon en maakte ik de allereerste foto. Toen de uitnodigingen met die eerste foto waren verstuurd, moest er natuurlijk ook taart komen, slingers – voor het eerst sinds de kleuterschool heb ik weer een ketting slinger gemaakt – en een feestmuts, gemaakt van kindertekeningen. Want als je raar doet, moet je het wel goed doen, anders is er niets aan.

Er waren ook cadeaus. Een vriendin nam een lichtgevende kameleon mee – zeer toepasselijk, ik had hem ook Meneer Kameleon kunnen noemen – en ik maakte voor hem een vehikel, want het wordt tijd dat hij wat meer onder de mensen komt. Dat vehikel staat natuurlijk in de garage bij de fietsen. Het geval in zijn handen is een symbolisch cadeau voor een virtueel personage.

Nadat we hadden gezongen en de foto was gemaakt, zei ik: ‘Neem de spullen maar mee naar de woonkamer. Ik ruim morgen de rotzooi wel op.’ Meneer Houtman bleef in die gefixeerde houding achter in de schemering, terwijl wij er een gezellige avond van maakten.

Overigens, voor de duidelijkheid, die regenboog op de feestmuts staat niet voor de LHBTIQ gemeenschap, want als heteroseksuele man mag ik daar niet bij. Onze kleindochter maakte hem voor mij, dus staat hij voor de IEOAU gemeenschap. Iedereen En Ook Andere Unica. Meneer Houtman is trouwens volkomen neutraal. Waar u en ik ons geslacht dragen, heeft hij een gapend gat, anders zou hij zijn benen niet kunnen spreiden. Waarom dan ‘Meneer Houtman’?, zult u vragen. Tja, ik vind ‘het’ zo onpersoonlijk en de plaat multiplex, waar ik hem uit zaagde, is ook een ‘hem’ en geslachtloos tegelijk.

Informatie

Datum: 20 juli 2023
Codering: Pos 33 versie 1.1
Locatie: Eetkamer
Attributen: feestketting, feesthoed van tekeningen van Ninte, kadoos en op het laatste meubelwerkstuk van mijn vader de taart en servies en een gouden hart

Bekijk ook...

De zwartwit denker

In onze moderne samenleving staat het zwart-wit denken in een kwaad daglicht, maar de schaker doet niet anders.

Land van Nooit

Rond 1975 zong Todd Rundgren op de VPRO-tv, zittend op de rand van het podium in zijn glamrock pakkie, Never Never Land. Hij had een toverstaf in zijn handen en waarom ook niet? Hij was de Wizzard, die in mijn sombere pubertijd de zon weer liet schijnen.

Eeuwig zonde

Voor volledige en andere foto's en achtergronden, klik