De laatste dans: Listening wind (1987)

Mijn vrouw was al naar bed. De kleine sliep, maar ik was onrustig, die laatste zomer in de stad. Het oude huis, dat naar mij rook als een oude trui, gaf niets terug. Ik trok mijn witte laarsjes aan en, vooruit, deed nog eenmaal mijn gouden sjaal om. Voorzichtig trok ik de deur achter mij dicht en snoof de avondlucht diep in mijn longen. Met verende tred, op zoek naar mijn ritme, liep ik naar het centrum. Het was bijna middernacht, maar de discotheek was nog aangenaam leeg. Met een biertje van de voorste bar liep ik naar de DJ en schreeuwde:
‘Listening wind!’
Hij knikte en ging zoeken.

De beat lekte door naar mijn spieren. Mijn kraakbeen werd warm. Het gevoel begon te komen. Verderop stonden een paar meisjes naar me te kijken, maar ik deed of ik niets zag. Ik had geen behoefte aan contact. Af en toe schoot een arm of been uit op een break in de muziek. Ik bewoog traag, maar het leek steeds meer op dansen. Toen de trage jungle-beat van de Talking Heads inzette, was ik er helemaal klaar voor. De vloer was nog leeg. Ik sloot mijn ogen en verloor mijn gewicht, als een baltsende paradijsvogel … flits – wie was dat? … een mooi meisje had de dansvloer gevonden en zweefde om mij heen. Ik had haar opgemerkt, mijn voeten hadden haar gezien, ze zochten … ffft! … en lieten haar weer gaan. Wind in my heart! Wind in my heart! Drive them away! Drive them away! …

Mijn laatste dans in de stad, mijn laatste dans … zo voelde het. Na afloop knikte ik en draaide me om. Goed, nog één biertje. Het was warm en het werd druk. Tijd om naar huis te gaan. Ja, ik voelde het: ik was er klaar voor. Om mijn mond trok een glimlach, maar ergens van binnen biggelde een traan. Blootsvoets sloop ik naar boven, keek nog even in het ledikant en ging naar bed.
‘Hoe was het?’, fluisterde ze.
Ik kuste haar, zei ‘Trusten’ en draaide me om.
Waar ik van droomde, ben ik vergeten.

Eerder gepubliceerd onder de titel De laatste dans in de bundel De juiste dosis (2013)