Toen ik bij Gunnar Daan een maquette moest maken van perspex, ontstond het idee om van dit materiaal een gestileerd schaakspel met schaaktafel te maken. ...Lees verder
Gradys Horton
Please Mr Postman
Vraagje: wat was de eerste nummer 1 hit voor het Soul label Motown. Enig idee? 1961, Please Mr. Postman van the Marvelettes, MET VIJF NAMEN op het label voor de credits.Lees verder
Tes tendres années / Spiegelbeeld
‘Niet zo dicht bij de radio,’ zei mijn moeder. ‘Je kunt wel doof worden.’ Ik gehoorzaamde automatisch en nam een meter afstand, maar toen ze naar de keuken moest, ging ik toch weer dichter tegen de Blaupunkt buizenradio aanzitten. Die functioneerde ook als verster-ker en luidspreker voor de pick-up en ik had ‘Spiegelbeeld’ opgezet. Het was zondagochtend, mijn vader was naar de kerk. Ik was gisteravond al met mijn moeder geweest, zodat ik nu plaatjes kon draaien.Lees verder
Koos van der Sloot bij het graf van Lucebert
Tovertaal
De Laatste Laan had ik te voet willen gaan, zoals het hoort, maar aan de Kerkedijk te Bergen was geen parkeergelegenheid. Al snel waren wij het zoeken naar het graf van de kunstenaar Lucebert beu en besloot ik via mijn telefoon Google Afbeeldingen te raadplegen.Lees verder
De leesstoel
Mijn genetische leesstoel
De salontafel
Toen mijn ouders in januari ‘55 trouwden, was mijn vader al 18 jaar meubelmaker bij Zijlstra’s Meubelfabriek, maar hij had niets gespaard. Hij had vooral geleefd. Toch leende hij, tegen de spaarzame moraal van die tijd in, 12000 gulden, waarvoor aannemer Jelle de Lange uit St Nyk borg stond. Die geloofde in mijn vader en bouwde voor hem en een collega een dubbele doorzonwoning op de laatste open kavel aan de Hobbe van Baerdtstraat in Joure.
In de avonduren maakte mijn vader het complete meubilair van donkerbruin eikenhout, de kleur van mijn prille jeugd. Mijn vader...Lees verder
Foto © Herman Nijholt
Kijksport #1
17 juli 2022: Er leeft een hardnekkig misverstand, dat je voor maximale sportbeleving onder politiebegeleiding een stadion met dure zitplaatsen moet bestijgen, om de tegenpartij uit te jouwen en je favoriet aan te moedigen, ongeacht het niveau van de prestaties op het veld. Of 1200 kilometer naar het zuiden moet rijden om vijf uur lang in de hitte aan de kant van de weg te wachten op een peleton wielrenners, dat in een oogwenk voorbij raast. Hoe duurder het menu, hoe lekkerder de zigeunerschnitzel, dat is het adagium van deze tijd.
Mis, fout, trap er niet in! Gistermiddag...Lees verder
Gabriël
4 mei 2022: Gisteren liep ik voor het eerst van mijn leven de Hervormde kerk van Joure binnen. Dat zei ik tegen de koster, die ons stond op te wachten. Of ik van elders kwam? Nee, zei ik, ik ben in de Hobbe van Baerdtstraat – de kerk is naar dezelfde ambtsdrager van weleer genoemd – geboren en getogen. Het was er gewoon nooit van gekomen. ‘Het is een prachtige kerk,’ zei de koster trots. ‘Ja,’ zei ik, om aardig te doen, maar als katholiek vind ik zo’n protestante kerk toch altijd een beetje kaal. Alsof ze er pas zijn ingetrokken, nog niks aan de wand. ‘Maar ik kom voor de muziek,’ voegde...Lees verder
De verroeste brug
K-k-koud
Een ommetje op zondag
‘Jakkes, wat is het koud,’ kreunde ik, terwijl ik mijn handen bijna door mijn zakken heen drukte. Ik zei dat niet om te klagen, maar om mijn ongerief te bedwingen door het onder woorden te brengen. Althans, dat denk ik achteraf, want feitelijk is het onmogelijk je motieven ten diepste te kennen. ‘Jij wou er toch even uit?’, merkte mijn vrouw luchtig op. ‘Natuurlijk. Een mens kan niet de hele dag binnen zitten. Het was droog, maar nu we buiten zijn is het toch vies koud. Dat wou ik gewoon even zeggen.’ ‘Maar waarom trek je dan ook geen trui aan?’, vroeg mijn vrouw...Lees verder
John had tekeningen bij zich
Een uitgesproken mening
Terwijl ik de heg stond te snoeien, kwam mijn vrouw vertellen dat ze afspraak met de kapper had. En dat John had gebeld. Welke John? Dat wist ze niet. Een vriend, had hij gezegd. Of ik even terug wilde bellen. Hij had een vraag.
Toen ik klaar was, ging ik eerst mijn handen wassen, ik dronk een glas Rivella bij de koelkast leeg. Toen nam ik het briefje mee naar de bank en draaide het nummer. Ik was er absoluut zeker van, dat ik geen vriend had, die John heette. En dat was ook zo, want het duurde even voordat ik begreep wie ik aan de lijn had. Een vent waar ik vroegers wel eens mee...Lees verder
Theater van het leven
In mijn verhaal Dear Nancy heb ik verteld over een memorabele ontmoeting met Nancy Hewitt op een zaterdagavond, september 1983 in San Francisco, en haar hysterische nicht Leslie. Daar had het bij moeten blijven, maar de werkelijkheid is nu eenmaal weerbarstig.Lees verder
(misschien mijn) Nancy Hewitt
Dear Nancy
Op zaterdagnacht 24 september 1983 was iedereen in café het Hert wel zo’n beetje nat, want het was Jouster Merke, lalalalala … maar niet ik. Want elf tijdzones verderop vloog een sportwagen met gierende band van het asfalt en miste op een halve meter na een kolossale eik.Lees verder
Afscheid van een kamerplant
Toen ik mijn vrouw bij thuiskomst met overgave zoende, voelde ze anders aan. ‘Is er iets?’, vroeg ik. ‘Hij is weg,’ zei ze met een ondertoon van spijt en berusting. ‘Dat is waar ook! Je hebt meneer Theo naar het tehuis gebracht … of is het een pleeggezin?’ ‘Nee, nee, hij staat in een tuinkas, tussen de andere cactussen. Ach, je had hem moeten zien. Hij stond daar zo stoer …Lees verder
Adam en Eva Superba
Grenzen van intimiteit
Al de hele week droeg ik, ook naar mijn werk, de jas van Koos, die hij bij zijn laatste reis aan de kapstok had laten hangen. Met die jas en mijn mooiste overhemd aan zat ruim op tijd klaar, maar door een samenloop van omstandigheden en een litanie van noodzakelijke vrouwengedoetjes, vertrokken wij toch iets aan de late kant.Lees verder
Roekeloos wit
Denk ik aan mijn dood, dan heb ik daar een duidelijk beeld bij. Alles is wit, alles is stil en alles is koud. U zult zeggen: onzin, maar zevenendertig jaar geleden heb ik het van dichtbij gezien en die ervaring zal mij nooit meer verlaten.Lees verder
Johnny Meijer, de beste accordeonist ter wereld
Er is een Amsterdammer doodgegaan
Na het overlijden van Burgemeester Eberhart van der Laan hoorde ik op één van de zenders het dat lied weer voorbijkomen – Er is een Amsterdammer doodgegaan – dat na de dood van Johan zo prachtig werd vertolkt door Kees Prins. Maar wie kent de herkomst en diepgang van dit lied?Lees verder
Deus ex Machina in Zalen Schaaf
Oh Zalen! Oh Schaaf!
Toen een prille collega enthousiast verslag deed van haar eerste bezoek aan de zieltogende Zalen Schaaf te Leeuwarden, was het of zij en niet ik aan het sterfbed had gezeten van mijn oude vriend. Want een gebouw is dan wel van steen, maar iedere ruimte heeft een ziel, waar je van kunt houden.Lees verder
Solution bijna vergeten, maar 9 april 2021 twee pagina's in de Leeuwarder Courant
Focus op Solution
De politiek moet zich niet met muziek bemoeien. Een jaar of 10 kwam de PVV – de partij van Eigen Volk Eerst – met het onzalige voorstel om Radio 2 te verplichten minimaal 35% Nederlandstalige muziek door de ether te sturen.Lees verder
Daniël Samkalden in 1987
Miepie, Kinderen voor Kinderen
Gisteren trof mij tussen het grote nieuws van Campagne en Covid een klein berichtje in de krant. Joe Speedboot wordt verfilmd met een script van onder andere Daniël Samkalden. Weinig mensen zullen weten, dat hij toevallig heeft wel één van de allermooiste Nederlandse liedjes op zijn naam heeft gezongen. In 2011 schreef ik er een verhaal over.Lees verder
Beppe Anne en Pake Harmen
De waarde van een tientje
De dag na mijn geboorte in 1955 fietste mijn vader meteen naar St Nicolaasga, om het blijde nieuws over te brengen. ‘… en hij is naar heit vernoemd,’ zei hij trots. ‘Hoe heet hij dan?’, vroeg zijn vader. ‘Herman.’ ‘Dan ben ik niet vernoemd,’ stelde Pake Harmen resoluut vast.Lees verder
Rook
Een oude man met een ijsmuts diep over zijn oren getrokken bleef staan voor de deur van het sigarenmagazijn. Hij trok een zakdoek tevoorschijn, trad naar binnen en snoot zijn neus. De detaillist met krul-snor veerde op achter zijn toonbank, en liep de klant met voorzichtige pasjes en een uitgestoken hand tegemoet.Lees verder
Rue Michel Bizot 48 Parijs 7e verdieping
De ogen van Francine
Ze zeggen dat je eerste liefde heimelijk altijd op nummer één blijft staan. Maar dat geldt niet voor mij. Ik denk nog zelden aan haar terug en dan nog slechts met weemoed. Maar toen de Oude Schrijver haar naam noemde, zag ik weer haar ogen, smeulend verlangen naar brandende liefde.Lees verder
Het hout wordt net zo grijs als de vlonderdelen.
De circulaire tuintafel
Circulaire tuintafel
Het is niet zuinigheid, althans niet alleen, maar voor ik iets ontwerp, denk ik eerst: wat heb ik nog liggen? Want de circulaire gedachte zit in mijn bloed.
Het Siciliaanse tegeltableau dat als blad voor de tuintafel had gediend bleek niet vorstbestendig. Ik wist dat wel en eerst zette ik het ’s winters ook binnen, maar net als de jeugd van tegenwoordig begon ik te denken: Wat een gedonder en Ach, het valt ook wel mee. Dus vroor de boel kapot.
Bij een tegeloutlet (waarvan ik het bestaan niet kende) kochten we voor een habbekrats namaak...Lees verder
Pages
No front page content has been created yet.