Toen ik in 1955 aan haar baarmoeder ontglipte, zei dokter de Boer tegen mijn moeder dat alles goed leek, maar een paar jaar later vonden ze op het kleuterbureau toch dat ik X-benen had. Niemand had daar ooit iets van gemerkt.Lees verder

Twee Meisjes – Raymond van het Groenewoud
de dag brengt ouderdom de nacht brengt vreemde uren de deken is zo zwaar een bladzijde slaat omLees verder

Is Clapton God?
Dr John schreef in zijn autobiografie Under the Hoodoo Moon: ‘I figure the more talent there’s in people, the bigger pain in the ass they usually are. But there are guys like Eric Clapton, who disprove the rule … he’s a real sweetheart.’Lees verder

Live at Leeds in mijn platenkast
My generation (1970)
Mijn vriend Willem zette de buizenradio aan. Met het oplichten van het controlelampje naderde een bromtoon met een gevaarlijke krikkelkrak. Hij freubelde aan een kabel – krrrk! – en lichtte het deksel van de grammofoon. Uit een bruine hoes gleed een langspeelplaat.Lees verder

Mary & Jerry Bey
Kinderloos – Zangeres zonder Naam
In 1975 ontving de Zangeres zonder Naam een Gouden Harp van de Stichting Conamus. Eerdere gouden harpisten cabaretpromotor Wim Ibo vonden dat, door het belonen van ‘milieuverpestende smartlappe-rij en infantiele stompzinnigheid’, deze onderscheiding zodanig in waarde was gedaald, dat ze uit protest hun gouden harpen terugstuurden.Lees verder

De onvolmaakte hand van God
De onvolmaakte Hand van God
Na de koffie en de update van ons wederzijdse welzijn, vroeg ik kunstenares Hilda Kanselaar of ze nog nieuwe projecten onder handen had. Jazeker, ze had voor een expositie het thema van haar afstudeerproject weer eens opgepakt: De onvolmaakte hand van God.Lees verder

Bezoek
‘Wat doe je nou?’, vroeg ze toen ik de stofzuiger wegzette. ‘Ik ga me scheren,’ zei ik. ‘Ben je hier dan al geweest?’ ‘Hier liggen toch geen scherven?’Lees verder

Silver Lining: Karel van der Wal, Bert Middendorp, Domien de Winter Zittend: Douwe van der Werff
Twee publiek (1979)
Voor een achtergebleven decor met bostafereel in het Parochiecentrum speelde een band. Het pu-bliek bestond uit één meisje met een flesje spuitwater. In de vensterbank zat de manager. De bar-man, tevens koster, dopte een biertje voor de voorzitter van de Katholieke Plattelands Jongeren, die deze avond op zijn geweten had.Lees verder

Een slim varken
Roy Buchanan - Pointless
Zoals vaak keek ik naar de Pointless, een quiz op de BBC. Een ouder echtpaar - mijn favorieten - waren op ongelukkige wijze in de tweede ronde uitgeschakeld. Ik deed mijn beklag bij mijn vrouw, die in de keuken net de tagliatelle bij de saus gooide. ‘Het eten is klaar,’ zei ze. Ik griste twee bor-den uit de kast, schepte eentje vol en spoedde mij weer naar de bank. ‘Hoef je geen mes?’ - ‘Nee, waarom?’Lees verder

Nick Cave, Bad Seed
Nick Cave - God is in the house
… maar je gaat toch niet op iemand stemmen, vanwege zijn muzikale voorkeur?, hoor ik u zeggen. O nee, waarom niet?Lees verder

De speakers van de botsauto's
Muziek moet hard, toch? Natuurlijk, af en toe moet muziek hard. Je kunt een transistorradio tegen je oor drukken tot het pijn doet, maar dat is toch niet hetzelfde. Toen ik 15 was, hoorde je de muziek nergens zo hard als uit de speakers van de botsauto’s, met Jouster Merke.Lees verder

De slappe lach van Siw Malmkvist
Zelfs als kind had ik al jeugdsentiment, ook al noemde ik toen alleen maar een warm gevoel in mijn buik. Op de B-kant van Spiegelbeeld (Willeke Alberti) stond bijvoorbeeld Toen je me kuste. Als ik dat draaide had ik heimwee, naar een tijd die ik zelf niet meegemaakt. Dat was een rare spirituele ervaring n als het terug luister, kan ik het nog steeds navoelen.Lees verder

De biografie door Leon Verdonschot
Luc de Vos, Man van Taal
Toen het hart van Luc de Vos vijf jaar geleden – op 29 november 2019 – plotseling stilstond, weende heel Vlaanderen. En dat terwijl Matthijs van Nieuwkerk in DWDD, waar deze Man van Taal aan tafel werd herdacht, moest bekennen dat hij nog nooit van hem had gehoord, zelfs niet van zijn band Gorki.Lees verder

Wuivend riet, als je het ziet
Ben even weg ***
Omwille van de lieve vrede laat ik mij niet uit over dit geval van overmacht, of wat daarvoor door moest gaan, maar het lag niet aan mij dat ons uitstapje naar P. niet doorging. Omdat ik de hiervoor opgenomen ouwelullendag niet wilde verlummelen, stond ik toch om zeven uur op. In mijn halfslaap was een plan gerijpt, een doel, een missie.Lees verder

Inwendig onderzoek van een fauteuil
Inwendig onderzoek
‘Wat doe jij thuis?’, vroeg mijn vrouw, toen ik maandagmiddag om half één de woonkamer binnen stapte. Ze zat netjes aangekleed met een krant op de bank, dus liet ik de gespeelde verdenkingen van een geheime minnaar maar achterwege en kwam meteen terzake. ‘Wij moeten praten,’ zei ik en ik nam plaats in de leren fauteuil.Lees verder

Bruce Springsteen - Follow that dream
1978: Toevallig was mijn vriend Kees eerst bij de fonotheek langs gereden, toen hij mij opzocht in Noordbergum, waar ik destijds in zonde leefde met de plaatselijke schooljuf. En geheel toevallig had hij Darkness on the edge of town van Springsteen bij zich.Lees verder

Spporzicht Koudum
Spoorzicht
‘Zal ik de dozen van zolder halen?’, vroeg ik zaterdag na Driekoningen. Mijn vrouw keek een beetje zuur en vroeg: ‘Zullen we hem niet nog een weekje laten staan?’ ‘Mij best,’ zei ik, ‘we hebben niet voor niets een plasticboom. Wat mij betreft blijft hij staan tot Pasen.’ Onwillekeurig moest ik denken aan een zaterdag tegen Pasen 1976.Lees verder

Tekening van Tilly
‘Heb jij die tekening van Tilly nog?’, vroeg mijn vriend Koos van der Sloot op een dag. Het zal een jaar of 10 geleden zijn. Natuurlijk! Ik haalde een blauw portfolio van zolder, waarin ik hem bijna 30 jaar zorgvuldig had bewaard. ‘Als jij er niets mee doet, geef mij hem dan maar mee,’ zei mijn vriend streng. ‘Ik heb hem ook gekregen.’ Daar kon ik niets tegen in brengen. We hadden hem ooit gekregen voor ons tijdschrift De Vogelaar.Lees verder

Ik was nog een snotneus.
Stiekem, bij de jassen
‘Ik kom voor de receptie,’ zei ik tegen een zwart bejurkte dame in de hal. ‘Trap op, linksaf, dan ziet u het vanzelf,’ zong ze routineus. Nog voor ik een kop koffie met oranjekoek in de handen kreeg gedrukt, zag ik Annie staan. Ik had toevallig gehoord dat ze er waarschijnlijk ook zou zijn, anders had ik mijn vroegere buurmeisje beslist niet herkend. Pas na de mooie woorden voor de pensionado liep ik haar toevallig tegen het lijf.Lees verder

Leon Redbone, artwork
My walking stick - Leon Redbone
Soms denk ik nog wel eens aan die schooljongen uit Zwaagwesteinde. Wat zou er van het zijn geworden? Ik zag hem voor het eerst vanuit het raam van mijn opzichterskeet in de Hollanderwijk ten tijde van de renovatie. Iedere dag liep hij van het station naar de MTS. Eén van de bekende gezichten op straat, maar ik had hem voor een oude man aangezien. Dat was niet zo gek, want hij kleedde zich als een oude man met een lange grijze winterjas en een hoedje. Hij liep ook wat stram en droeg zijn aktetas aan het handvat.Lees verder

De ploeg van BBF en ik, de opzichter van IHN. Beide bedrijven bestaan niet meer.
Een brief van mevrouw Odijk (1981)
In de tijd dat ik opzichter was bij de renovatie van de Hollanderwijk in Leeuwarden, kreeg ik van de Woningstichting een brief in handen gespeeld. Ik keek naar de afzender. ‘Odijk? Ken ik niet,’ zei ik, ‘en Nieuwe Hollanderdijk met een oneven nummer? Dat zijn toch geen woningen van jullie?’ ‘Nee,’ zei de directeur, ‘maar je kunt altijd een kijkje nemen. Wij houden niet van brieven.’ Deze brief was geschreven in een onwillig handschrift en dwingend van toon: Beste Woningstichting, dit kan zo niet verder …Lees verder

Vensters en deuren
Toen ik de parkeergarage binnenreed, realiseerde ik me dat de routebeschrijving nog op mijn bu-reau lag en mijn portemonnee thuis op de radiator lag te drogen. Op goed geluk stak ik via het Damrak door naar de Nieuwezijds en vond tenslotte de straat. Mijn zakelijke outfit viel gaandeweg meer uit de toon. Links en rechts verschenen rood verlichte dames in vensters en geen enkele voordeur droeg de naam die ik zocht.Lees verder

Match Fixing (1968)
De jaarlijkse voetbalwedstrijd van de Bonifatiusschool tegen de Openbaren zou plaatsvinden op een echt voetbalveld van Sportclub Joure onder leiding van onze gymleraar van der Meer. Wij minachtten van der Meer, want hij spuugde bij het praten, dus noemden we hem heimelijk Flieber. Bovendien was hij gemeen en zelf Openbaar, dus floot hij vast tegen ons. Jopie was onbetwist de beste voetballer van de school, dus hij bepaalde wie erin zat.Lees verder

Like a hurricane! (1976)
Vervolg op Neil Hier! (1976) waarin ik vertelde, dat ik op 26 maart 1976 in de Edenhal stond. De lichten gingen uit … … en plotseling doemde daar wankel een man met lang haar en opgelapte kleren op, die zich met de blik op de grond een weg zocht langs de kabels en het instrumentarium. We juichten! Dat was hem! Dat was Neil Young! Hij was het echt!Lees verder
Pages
No front page content has been created yet.