Kijksport #1

17 juli 2022: Er leeft een hardnekkig misverstand, dat je voor maximale sportbeleving onder politiebegeleiding een stadion met dure zitplaatsen moet bestijgen, om de tegenpartij uit te jouwen en je favoriet aan te moedigen, ongeacht het niveau van de prestaties op het veld. Of 1200 kilometer naar het zuiden moet rijden om vijf uur lang in de hitte aan de kant van de weg te wachten op een peleton wielrenners, dat in een oogwenk voorbij raast. Hoe duurder het menu, hoe lekkerder de zigeunerschnitzel, dat is het adagium van deze tijd.

Mis, fout, trap er niet in! Gistermiddag peddelden wij op de fiets naar het tennis- en padelpark van TV Joure, om daar met ruim honderd anderen – zeg maar, de uitverkorenen – te komen kijken naar twee zinderende halve finales padel en een adembenemende finale. Letterlijk adembenemend, want bij lange snelle rally’s ben ik geneigde de adem in te houden, waardoor ik bijna ging trippen. Het publiek leefde eensgezind mee met beide partijen door eenstemmige oe’s en aa’s, applaus en gejuich. Niemand werd publiekelijk gediskwalificeerd, behalve een enkele speler, die in de emotie van het moment zichzelf vervloekte, maar dat hoort erbij. Want of je nu een paar miljoen per jaar verdient of louter voor je plezier speelt, de beleving van de voormalig topvoetballer, die in de finale stond, was even groot.

Wie wel eens een spannende tenniswedstrijd heeft gezien gaat hyperventileren bij een padelwedstrijd op hoog niveau. Steeds als je denkt, die bal halen ze nooit meer, dat kan gewoon niet, weten ze hem toch nog via de glaswand in het spel te houden. Knipper je even met je ogen dan lijkt een speler op twee plaatsen tegelijk te zijn, of dat nu reglementair is toegestaan of niet.

Ruim na zessen werd in de laatste tiebreak van de dag tenslotte het pleit beslecht en kwamen voormalig internationals Arjen Robben en Sido Nijholt als kampioenen van het center court. Maar het publiek was winnaar.

Voor mij persoonlijk is padel kijksport #1.